توی این چند سال که مینوشتم همین نوشتن خیلی بهم کمک میکرد! توی همه چیز وقتی مینوشتم حس میکردم اروم شدم!

دوستایی که میومدن و نوشته ها رو میخوندن و نظر میدادن هم خیلی کمکم میکردن! با مشورت و همدردی و نظر و کمک کردن خیلی بهم لطف داشتن!

اون اوایل که شروع کرده بودم به نوشتن اصلا فکر نمیکردم به یه همچین بن بست تو نوشتن برسم! یه جایی که هیچ چیزی رو نتونم بنویسم یا اینکه هیچی برای نوشتن نداشته باشم!

اینجا و همه وبلاگ های قبلی رو دوست داشتم و یه جورایی بهشون عادت کردم! هرکدوم توی یه دوره از زندگی خیلی بهم کمک کردن! هرکدوم هم به یه بهونه یا دلیلی بسته شدن! ولی این بلاگ فرق میکنه! توی اینجا یه سری اتفاقات خاص افتاد! یه اتفاق هایی که درس زیادی ازشون گرفتم!

حالا که میبینم چیزی برای نوشتن ندارم یا اینکه خیلی چیزا رو نمیتونم بنویسم حس میکنم بهتره اینجا هم دیگه بسته بشه و مثل جاهای دیگه به تاریخ پیوند بخوره!

شاید وقتی که حس کردم بازم میتونم بنویسم و حرف برای گفتن دارم یه جایی مثل اینجا دوباره شروع به نوشتن کردم...

چون معمولا برای کارایی که انجام میدم دلیل دارم برای خودم حالا هرکاری میخواد باشه!  برای همینم خودم نمیتونم خودم رو محکوم کنم! دلایلم رو شاید کسی ندونه ولی حداقل برای خودم قانع کننده به نظر میاد!

از همه کسایی که توی این مدت کاری کردم که ازم دلخور شدن یا اتفاقی افتاده که ازم دلگیر شدن همین جا از همشون عذرخواهی میکنم! حلال کنید (در صورت امکان!!!)

خدانگهدار همه دوستای خوبی که توی این مدت پیدا کردم!

به پایان امد این دفتر                              حکایت همچنان باقیست

نوشته های دیگران ()